to operacja zastąpienia „zniszczonego stawu” – sztucznym. Obecnie możliwa jest alloplastyka wielu stawów m.in. biodrowego, kolanowego, skokowego, ramiennego, łokciowego, drobnych stawów ręki i stopy i innych. W swojej praktyce obecnie wykonuję alloplastykę stawu kolanowego, biodrowego i stawu śródstopno-palcowego I (palucha). Proponuję najnowocześniejsze rozwiązania z zastosowaniem implantów światowych liderów.Kilka najważniejszych haseł może ułatwić poznanie i zrozumienie zdawałoby się oczywistych pojęć. Główną ideą tego typy operacji jest efekt przeciwbólowy i pośrednio poprawa sprawności (zakresu ruchomości).

Specjalista ortopedii kwalifikuje pacjentów z zaawansowaną chorobą zwyrodnieniową (pierwotną lub wtórną) stawu biorąc pod uwagę wszystkie najważniejsze czynniki tj. dotychczasowe leczenie, charakter bólu, stan miejscowy, ogólny i psychiczny oraz wiek. Brak satysfakcjonującego zmniejszenia bólu po leczeniu zachowawczym, postępujące ograniczenie sprawności, dobry stan ogólny zdrowia, prawidłowy stan psychiczny i odpowiedni wiek (czynnik względny – im starszy pacjent tym lepiej) decyduje o kwalifikacji do przeprowadzenia operacji alloplastyki. Planowanie przedoperacyjne w którym należy uwzględnić wszelkie indywidualne cechy pacjenta to najważniejszy i najbardziej skomplikowany etap. Pacjent musi być świadomy faktu, że tego rodzaju operacja to rozwiązanie ostateczne, sztuczny staw (endoproteza) ma zastąpić chory staw a nie wyleczyć!

• Alloplastyka uwalnia od stosowania leków przeciwbólowych w przypadku zmian jednostawowych . W zmianach wielostawowych wyraźnie zmniejsza ilość stosowanych leków przeciwbólowych,
• Poprawa zakresu ruchomości, poprawa wyglądu (osi ) stawu i kończyny,
• Powrót do samodzielności,
• Poprawa zdolności lokomocyjnych,  powrót do normalnych zajęć, niejednokrotnie do rekreacji sportowej.

• Ryzyko nietolerancji implantu (endoprotezy)/Alergie na metale – informacja  o możliwości wystąpienia objawów nadwrażliwości pozwala dokonać wyboru właściwego rodzaju materiału użytego do budowy endoprotezy. (Testy alergiczne),
• Ryzyko infekcji okołoprotezowej – w tym celu bada się potencjalne ogniska infekcji  (wymagane są wymazy bakteriologiczne – m.in. gardło, przedsionek nosa, posiew moczu, konsultacje (zaświadczenie) od stomatologa, innych specjalistów,
• Ryzyko choroby zatorowo zakrzepowej – rutynowa profilaktyka z stosowaniem np. heparyny drobnocząsteczkowej u pacjentów niskiego ryzyka. Żylaki kończyn dolnych, przebyte incydenty choroby zakrzepowej, zaburzenia hormonalne i inne to czynniki zwiększające ryzyko,
• Inne -Współtowarzyszenie innych chorób i przyjmowanie niektórych leków podnosi ryzyko. Korzystanie jedynie ze sprawdzonych metod, dostępów chirurgicznych, sposobów implantacji, instrumentów oraz implantów od najlepszych światowych producentów, wykonywanie w renomowanych ośrodkach wysokospecjalistycznych jest wielce uzasadnione,
• Terapia i profilaktyka – indywidualnie po analizie potencjalnych czynników ryzyka.

Niezwykle ważne jest postępowanie pooperacyjne – wczesne, które zapewnia szpital a zwłaszcza szpital z nowoczesnym zapleczem rehabilitacyjnym. W zależności od rodzaju stawu, rodzajów implantów (rodzaju mocowania – cementowe/bezcementowe), mimo przyjętych schematów postępowania istnieją indywidualne różnice dla poszczególnych przypadków, które ustala i modyfikuje doświadczony operator. Początkowo stosuje się odciążanie operowanej kończyny – chodzenie przy pomocy kul łokciowych, wykonuje się ćwiczenia wzmacniające mięśnie, stosuje się schematy rehabilitacyjne, aż stopniowo uzyskuje się sprawność pozwalającą na swobodne poruszanie bez potrzeby stosowania kul łokciowych lub innych pomocy.

Zalecam przemyślany wybór i bezpośrednie konsultacje!